Zal ik met de deur in huis vallen? Bij zorgverzekeraars lijkt marketing, reclame en winstbejag boven de pure zorg voor mensen te gaan. De merknaam staat tegenwoordig zelfs achterop voetbalshirts. Dat beïnvloedt mijn humeur. Behoorlijk.
Sinds de invoering van de Zorgverzekingswet in 2006 denkt een aanmerkelijk deel van de bevolking dat de zorgverzekeraar het nieuwe ziekenfonds is. Dat is ongeveer hetzelfde als nu nog steeds denken dat je zuurverdiende spaarcentjes bij Dirk Scheringa best in goede handen waren. Zorgverzekeraars moeten namelijk geld verdienen voor hun aandeelhouders. Het zijn ordinaire merken geworden. Ik kan me hier enorm over opwinden en mijn humeur zat al niet mee. Ik moet er even uit. Even naar buiten, de winter in.
Jouw zorgverzekeraar is een ordinair merk geworden
Er is niks mooiers dan ’s ochtends vroeg door een winterlandschap lopen en de frisse lucht te inhaleren die normaal gesproken verstopt zit onder een laag autogassen. Maar mijn geliefde winter breekt maar niet door. Sterker nog: als ik een dag niet naar buiten kijk, vrees ik dat mijn zomerse tulpjes al uit komen.
Hoe anders was de winter 6 jaar geleden, toen ik in februari vanaf Schiphol naar Londen zou vliegen. Zat ik bij de gate mooi 9 uur lang in een te kleine kuipstoel te wachten omdat Koning Winter besloot om even helemaal uit het pannetje te gaan. Na ongeveer 5 uur had het kuipje mijn lichaamsvorm lekker aangenomen en zat ik zowaar comfortabel te wachten. Plots werd ik gebeld door mijn zoon die vertelde mijn auto aan gort te hebben gereden. Top. Vergeefs heb ik vanuit Londen dagenlang telefonisch onderhandeld met de schadeverzekeraar wie er voor de kosten moest opdraaien.
En ineens tijdens de ochtendwandeling schiet het me te binnen: zorgverzekeraars zijn verkapte schadeverzekeraars. Het draait niet om de daadwerkelijke zorg voor anderen, het draait om het bedrag dat zij onder de streep overhouden. Het enige doel dat de zorgsector feitelijk heeft, zorgen en ontzorgen, lijkt voorbijgestoken te worden door winstbejag en het uitpersen van instellingen, zorgleveranciers en patiënten.
Dat is waartegen we moeten ageren, met iedereen die werkzaam is in de zorg. Zoals we de winter trotseren tijdens een koude ochtendwandeling. Met rechte rug en een flink incasseringsvermogen doorzetten. En dan uitgeput, maar voldaan met de deur in huis vallen.
