Al tijdens het landen schuif ik mijn RayBan wat dichter op de neus. Ik houd het luik van mijn raampje dicht, zodat het genot straks groter is. Als we straks de grond raken, gaat de deur open en stap ik in een oceaan van zon. De rijen lopen leeg richting de uitgang. Door mijn imposante voorkomen en dito blik sta ik vooraan bij de deur in mijn korte broekje met twee enorme melkflessen eronder. Ik ben klaar voor mijn rondreis door Amerika. Even het hoofd leegmaken en simpelweg genieten.
De deur van het vliegtuig wordt geopend en de glimlach verandert snel in een pruillip: regen, wind en storm vechten om voorrang richting mijn lijf. Dit is weliswaar een oceaan, maar niet die zonnige waar ik me al 8 maanden op verheug. Beteuterd kijk ik naar links en zie mijn vrouw de beweging met haar arm maken die de glimlach terug brengt op mijn gezicht. We verleggen de plannen en gaan naar het Zuiden. Het grootste voordeel als je van tevoren niets vastlegt, is dat je nooit met -1 in Reno staat met je badhanddoek in je linker- en je flesje zonnebrand in je rechterhand.
We kenden een perfect verzorgingssysteem
De omslag en diversiteit in het weer is spectaculair in Amerika. Er zijn plaatsen waar je met de auto binnen 30 minuten van 26 naar -2 graden kan gaan. In Nederland is de temperatuur wat stabieler, al hebben we de afgelopen tijd te maken met hittegolven. Op die dagen sta ik zelf gelukzalig met een softijsje op het strand, maar zulke extreme schommelingen in de anders gematigde temperatuur zijn zelden goed voor de gezondheid van zwakkeren en ouderen.
Gelukkig kennen wij een perfect verzorgingssysteem, waardoor we deze problematiek goed in de hand hebben. Of wat zeg ik: we kenden een perfect verzorgingssysteem, dat op 1 januari 2015 volledig de nek omgedraaid is door de overheid. Omdat een deel van de zorgkosten in de nieuwe wet langdurige thuiszorg bij de gemeentes terecht gekomen is, worden bewoners bijna de verzorgingstehuizen uitgegooid. “U wilde toch zo lang mogelijk thuis wonen?”.
Je ziet dat de gezondheidszorg zelf in opstand komt tegen de nieuwe wetgeving, omdat het voorbij gaat aan het menselijke aspect en puur kijkt naar efficiëntie en kostenbesparing. We gaan de Amerikaanse kant op, waarbij de rijken betere zorg en een beter laatste deel van het leven hebben dan de gemiddelde burger. Dat is niet de juiste weg, maar de kosten die gemaakt worden bij het bieden van de juiste zorg, moeten wel door iemand worden betaald. Dat maakt dit tot een zeer lastige kwestie, waarover de gesprekken nog niet afgerond zijn.
Het schiet toch weer door mijn hoofd als ik langs de kustlijn van het zonnige San Diego rijd. Ik kan er niks aan doen: ik moest wel even loskomen van de ellende die de oudste werknemer van ons eigen Gezondheidscentrum elke dag voor de kiezen krijgt. Bij de verbouwing is mijn eigen kamer als laatste aan de beurt. Maar mij maken ze niet gek. En stiekem vind ik het nog fijn ook. Voor mij is het Gezondheidscentrum een thuis waar ik nog lang wil blijven voor ik aan de toelatingseisen van het verzorgingstehuis voldoe.
