Skip to main content

Een huisarts is soms een volleerd amateurpsycholoog. Ik klets meer dan ik kijk of voel. Eigenlijk ben ik al jaren een pratende thermometer inzake de gemoedstoestand van Velserbroek en omstreken. Hoe komt dat?

De vertrouwde pijlers van de samenleving zijn verdwenen. Dominees en pastoors zijn niet de meest betrouwbare personen gebleken en bemoeien zich met ‘zaakjes’ die niet perse aan hen toe behoren. Juristen en notarissen zijn niet meer te vertrouwen en het zinnige advies van Opa en Oma voldoet niet aan deze digitale tijd. Hierdoor is de rol van de medicijnman veranderd en steeds meer van een adviserende rol naar een vertrouwensrol geschoven.

Complete scheidingen zijn volledig uitgewerkt op mijn tafel gelegd met sluitende adviezen van advocaten en makelaars, waarbij de vraag gesteld werd: “Klopt dit allemaal een beetje, Ron?”. Uiteraard geef ik op dat moment voorrang aan het kleine gorillaatje in me dat met de vuisten op de borst kloppend kennis geeft van het enorme overschot aan mannelijkheid, maar diep van binnen denk ik: dit is niet mijn vakgebied. Waarom worden me deze vragen dan toch gesteld?

“Een huisarts is een volleerd amateurpsycholoog”

Over het algemeen beklijft het volgende beeld: huisartsen vertellen de waarheid, herkennen moeilijkheden en hebben altijd, zonder commercieel belang, het beste met je voor . Vooral dat laatste lijkt de overhand te krijgen in de gesprekken met patiënten. Leuk feitje is dat 83% van de klachten opgelost kan worden met een spreekwoordelijke aai-over-de-bol of een geruststellend advies. En dat is leuk werken. Dankbaar werken.

Gemiddeld genomen zijn de huisartsconsulten langer geworden en de klachten vaker mentaal of psychisch van aard. Het is de verschuiving van fysieke naar mentale ongemakken, zogenoemde first world problems: onze fysieke ongemakken zijn beperkt tot een minimum. Wanneer je echter de geestesziekten analyseert, is daar een grote groei te zien. Veel mensen voelen zich mentaal niet sterk genoeg om de luxe, weelde en bijkomende druk te dragen. Het is een logisch gevolg van de ontwikkeling van de mens. In de piramide van Maslow zien we zelfontplooiing als het hoogste goed, maar dit is het stadium dat het lastigst te bereiken is en zelden gepaard gaat zonder vallen en opstaan. Misschien zijn we over 50 jaar wel perfecte mensen zonder fysieke én mentale kwaaltjes. Ik denk persoonlijk van niet.